ILSA

Hayatının en mutlu zamanlarını ne kadar mutlu olduğunu hiç fark edemeden geçirdi. Hayatının laneti de buydu. Güzel anlar ona hafifçe temas eder, yanağını okşar, omuzlarına yumuşak öpücükler kondururdu. O kadar sessizlerdi ki, parmak uçlarında gelip, geceleri açılan battaniyesini örtüp giderlerken yalnızca kokularını duyardı. Zaman kavramını yok edecek kadar sıradanlaşırdı huzur. Çağların başlangıcından beri orada duruyormuş gibi ona bakan gözlerdeki aşka alışmıştı. Kırıldığında acıyla dolan bakışlara karşı acımasızdı. Nihayet ayrılıkla imtihan edildi. Sevmeyi bilmiyordu ve geçemedi. Acı üzerine yanık kokusu gibi sinmişti. Ne kadar zaman geçse bir daha gülemedi. Gözleri hep nemli, bir daha neşe nedir bilmedi. Sıcak bir iklimde rastladı geçmiş zamanların hayaletine. Yılların pişmanlığı içindeki tüm sesleri susturmuştu, içinde hiçbir yaşam belirtisi bulamadı. Bir daha çal, dedi. Bir daha. Ne kadar denese bir daha o sesleri duyamadı. Hayatın laneti de buydu.