LAILA

Adam kapının eşiğinde dakikalardır kıpırtısız dikiliyordu. Arada bir kafasını kaldırıp bir şey söyleyecekmiş gibi bakıyor ama kelimeleri bulamıyordu. Konuşmak yerine paltosunun cebinden çıkardığı sigaralığından bir sigara alıyor, yavaşça ağzına yerleştiriyor ve gözlerini yüzüne dikip, çakmağını yakıyordu. Bir an güzel yüzü duman perdesinin ardında kalıyor, kadın onu göremediği bir saniyelik zamanda gözlerini özlüyordu. Oysa bakışları tam da oradaydı. Vücudunu, en narin eklemlerinden delip geçiyordu. Adam bakmaya devam ettikçe kadın karşısında kendini giderek daha zayıf bir varlık gibi hissediyordu. Sanki beyaz teni daha da beyazlaşıp, şeffaflaşıyor; adam düpedüz içini görüyordu. Bir an utanır gibi oluyor hemen sonra içini tuhaf bir cesaret kaplıyordu. Tüm hayatını toprakta çalışarak geçirmiş biri gibi kuvvetleniyordu elleri ve hayatta yapamayacağı hiçbir şey yokmuş gibi hissediyordu. O zamanlar ince bir ürperti sırtında dolanıyor, içinden geçiyor ve dudaklarında tuhaf bir gülümsemeye dönüşüyordu.

Sonsuza dek sürecekmiş gibi görünen sessizliği adam bozdu. Biliyorsun, dedi. Eninde sonunda ondan boşanıp, benimle beraber olacaksın. Sigara izmaritini mermer döşemeye atıp, yeni boyanmış, rugan ayakkabısının ucuyla söndürdü. Kadının başı dönüyordu.