JULIET

Zehri içmesinin üzerinden yalnızca birkaç saniye geçmişti. Tuhaf bir şey hissetmiyordu. Yalnızca sislerin içinde, bir rüyada gibiydi. Acı çekmeyi, canının yanmasını bekliyordu. Oysa odanın penceresinden gözüken gece bir anlığına tüm ışıltısıyla parlamış, yaşam olanca ihtişamıyla önünde eğilmişti. Dolunay bütün gökyüzünü aydınlatıyor, baykuş sesleri dereden gelen kurbağa seslerine karışırken; yapraklar bir sırrı kulağına fısıldar gibi hışırdıyordu. Fark etmeden gözlerinden billur yaşlar yuvarlanmaya başladı. Bir anlığına unuttuğu acı tüm ağırlığıyla geri dönüp, bağrına oturdu. Her şey anlamını yitirdi. Sevgilisinin güzel yüzünü, meltem gibi kokan ellerini hatırladı. Kadifeden sesi kulaklarına değiyor, gelecek güzel günlerden bahsediyordu. Hıçkırıkları odanın duvarlarına çarpıp binlerce kristal parçaya bölünüyor, üzerine düşen her parça vücudunda ince yaralar açıyordu. Kalbi tam o an, birdenbire durdu. Gökten birkaç yıldız kaydı. Dolunay bu acıya daha fazla dayanamayıp ortasından çatladı ve iki parçaya ayrıldı.